عادت

و دوباره شب فرا میرسد و این سکوت تیره همه جا را فرا میگیرد.

سکوتی که آرامم میکند تا من باز در این نور کم بنویسم برای تو

و باز مرور کنم خاطراتت را و دستانت را میگیرم از روی عکس هایت

و میبویمشان ، هنوز هم میتوانم حس کنم ، اشک بریزم و لبخند برنم

و هیچ برای من دل سوز مباش که عادت یک حقه ی خداییست برای فراموش کردنت

و این چرک نویس ساده قربانی خوبیست برای آرام کردن من

روزها میگزرند و تو تغییر میکنی خیابان ها تغییر میکنند و حتی نیمکت های دو نفره ما ناپدید میشوند

ولی در ذهن بیمار من هیچ چیز تغییر نکرده و نمیکند

مثل سابق دوستت دارم و خیلی احمقم که حتی فکر میکنم تو نیز مرا دوست داری

و به دنبال نشانی از تو میدوم . ولی تو ............

مرا ببخش

مرا ببخش اگر محو میشوم در تماشایت و آنگاه درک میکنم که زمان چه سریع میگزرد ، من پلک نمیزنم ولی اما ، در یک پلک به هم زدن از من دور میشوی و من چه خاموش تورا مینگرم.

هزاران بار تصمیم گرقتم که اگر باز تو را دیدم سرم را پایین بیاندازم تا تو نیز مرا ببینی . ولی تو جز لحظه ای به من نمینگری

و آنحاست که به دل میگویم . ما چقدر بدبختیم.......

اینبار آمده ام تا مرا ببخشی ...

مرا ببخش که فراموش نمی کنم یادت را ، ولی چه خوب فراموش کرذم ام خود را ؛ فراموش کرده ام که روزی دوستم داشتی ؛ ولی فراموش نمیکنم که دوستت دارم.

مرا ببخش که هر روز صبح یادگاری هایت را می بویم  و با بوی تو روزم را آغاز میکنم.

و به خود میگویم هنوز هم یادی از من دارد

مرا ببخش که هر شب به یادت بیدارم و به خود میگویم شاید او نیز بیدار است.

ولی میدانم که تو در خوابی. ولی باز قانع نمیشوم 

به خود میگویم شاید او در خواب مرا ببیند البته میدانم شاید قیافه ام نیز یادت نیست.

مرا ببخش که وفادارت بودم ، هستم و میمانم

و تو این تعلقات را نداشته باش.....

نمیدانم چرا در نوشته هایم همیشه ادم بد تویی ولی وقتی که به فکر فرو میروم همیشه خود را سرزنش میکنم

نمیدانم چرا با اینهمه که دوستت دارم ولی بازهم از تو بد مینویسم.

عشق گندیده

میخواهم بالا بیاورم هر آنچه از تو دارم

هر آنچه که از خاطرات تو که لحظه های مرا به گند میکشند......

و این خانه را ، چون لجنزاری میکند بد بو

بد بو تر از عطر تمام یارگاری هایت که بوی تورا میدهند.

آری عشق ما گندیده بود گندیده تر از سیب حوّا

گندیده تر از میوه ی آن صبح

و این قلب فاسد که بازهم یادت مسمومش میکند.

و اشک های زلال متعفنی که از چشمانم چاری میشوند ......

نه من هرچه قدر هم که عشق را گند بدانم

بازهم لجن خوارم.

 و این عشق گندیده و تو معشوق چون تریاکم را ترک نمیکنم.

من یک معتادم....

معتاد تمام خاطراتی که در سراسر خیابان های شهر ، در کنار نیمکت های پارک و تنها ایستگاه اتوبوس مخفی کرده ایم.

من معتادم به برگ های رز سیاه و باران و ترک سیگار های روزانه ام به اشک های شبانه ام به درد های کودکانه ات 

و با یادگاریت مصرف میکنم تمامی ان خاطرات را

و من یک معتادم.....

او برایم کافیست....

ذهن من بیمار است

مثل امشب ، هرشب

در هوای تو باز

خفه شد بغض من

و شکست آیینه

و دلم مات تو شد

.

.

.

در هوایِ بی تو

نفسم میگیرد

بارِ خود را بستم

می روم بر اوج

که خیال است آنجا

و زمان دَر می گذرد

تا که من پیر شوم

.

.

.

و تو امّا روزی

که به من مینِگری

دل تو میسوزد

به دل سرد من

دل تو نرم شود

به دل سنگ من

قطره اشکی ریزی

به دو چشم خشکم

و در آن روز دور

مرگ من نزدیک است

.

.

.

دل من میخواهد

بروم پهلویش

بنشینم آنجا

و چه آرامم من

او برایم کافیست....

نمیدونم تا کی میتونم دووم بیارم

نمیدونم تا کی میتونم دووم بیارم 

ولی اینو میدونم که زندگیم از هم پاشیده هر چقدم بخام تلاش کنم درستش کنم نتیجه نمیده

اگرم بده هم خیلی کوتاه میده

نمیدونم تا کی باید درد بکشم

هیچ انگیزه ای ندارم برا شرو دوباره

برا خارج شدن از این چاه

خدا خودت کمک کن راه درستو برم...
آمین

تماشای تو

از همه بیزارم

از تو از من از او

از هر آنچه که بود

از همه ایّامی

که تو عاشق بودی

بشو دور از من 

«که به تنهایی خود معتادم»

و در این کلبه ی سرد

ز همه مینالم

من ترا میبینم

ولی اما دیشب

تو زمن گرداندی

چشم و ابرویت را

ولی عاشق بودی

ته قلبم اکنون

میکشم تصویرت

و بدان مینگرم

من که نه اما

همه ی ساعت ها

به زمان کم آرند

ز تماشای تو