#94_1_20_دیشب
#04_00_AM
و باز شب شد
یعنی که عاشق بشویم
.
شب یعنی تکرار مکرر یک درام عاشقانه
یک سکانس از
فیلم زندگی ما
با سناریویی به نام تنهایی
و تنهایی یعنی وسوسه ای برای عاشق شدن !!!
یعنی خود من که هنوز هم چهره ی مبهمت را فراموش نکرده ام .
نمیخواهم دلخوش چند "حالت چطور است؟ " دیگران باشم
امشب ؛
واقعا تنها هستم.
البته خیلی وقت است که این امشب ها هرشب تکرار میشوند و من که باید به هر نحوی شده با این عشق مقابله کنم.
با تو مقابله کنم
با خود مقابله کنم ، با رویای داشتنت مقابله کنم ، با دلتنگی خودم ، و با هجوم این لشکر تنهایی باید مقابله کنم
روزها باید مراقب باشم از خیابان که میگذرم مبادا از کنارم بگذری و من نشناسمت.
و شبها که باید مراقب باشم مبادا قلمم ناگاه خطی از تو بنویسد که اشک هایم تا صبح نتوانند لکه اش را بشویند.
میتوانم خواهشی از تو داشته باشم؟
میشود دیگر به خوابم نیایی؟
میشود به همه ی مردم شهر بگویی که از لباس های تو تن نکنند و عطرت را نیز به هیچکس ندهی؟
اخر من از کجا بفهمم کیستی؟
در اوج تنهایی حرف هایم را مینویسم : نمی آیی؟؟؟
نمیدانی که چقدر سخت است که تمام کلماتم را پشت سر هم قطار میکنم تا شاید دلتنگیم را به جایی برسانم. اما حیف که فقط یک ریل ساخته ام که آنهم سوی تو دارد.
اخرین مقصد دلتنگی های من ایستگاه توست ، ایستگاهی که هنوز ساخته نشده و این دلتنگی ها ، بی مقصد ادامه دارند
البته حقیقت این است که از ابتدا نداشتمت از همان روزی که چشمم را باز کرده ام و نور مهتابی ها را دیده ام دارم دنبالت میگردم.
ایستگاه دلتنگی های من ، تنهاییم را میرسی؟
بی کسی هایم را میرسی؟
الان بهار است قول میدهی امسال پاییز را برسی؟
قلمم دیگر دارد به دلتنگی های تکراریت رنگ میبازد
پنجره ی اتاقم از انتظارت میشکند
و این خانه که تبدیل به تابوتی سرد برای انتظار شده است
بی مخاطب نامه های من برای نامه ی بعد میرسی؟؟
سلام بانو
میشود این نامه را بخوانی؟
باور کن در این سرما برای نوشتنش تمام شب بیدار بوده ام
من که نمیدانم مرا دوست داری یا نه ولی من که از خواستن تو لبریزم
و هر روز برای دیدنت تمام عاشقانه های شهر را میگردم.
این روز ها نیستی اما همینکه میدانم روزی به هم خواهیم رسید برای لبخند زدن من کافی است
برای اینکه تا اخر عمرم منتظر دیدن چشمانت باشم.
و برای اینکه ساعت ها زیر برف قدم بزنم.
امروز که برف میبارید به دلم افتاده بود میبینمت
اما ندیدم ؛ نمیدانم ، شاید هم دیده باشمت و یا اینکه تو مرا دیده باشی
همیشه فکر میکردم که زیر باران خواهی آمد ولی امروز به اشتباه خود پی بردم.
برف عاشقانه تر است ، زیر برف بیا .
امروز که نیامدی و این شاید آخرین برف زمستان بود
زمستان تمام شد و این یعنی که من 3 فصل دیگر را برای دیدنت باید صبر کنم.
بهار هایی که باید بدون تو شکوفه های زیبا را نظاره گر باشم.
تابستان هایی که باید کنار دریا بدون اینکه باشی برایت از گوش ماهی ها ، قلب بسازم
و پاییزی که باید حسرتت را بخورم.
.
راستی چترت چه رنگیست؟
من از کجا قرار است تورا بشناسمت؟
اگر میشود با چتر سفید بیا همانطور که خوابش را دیده ام.
